எங்கம்மான்னு இல்லைங்க பெரும்பாலும் மக்கள் அப்படி தாங்க இருக்காங்க தெருவில் வரும் பொருளுக்கு மதிப்பு கிடையாதுங்க. ஆனால் பன்னாட்டு வணிக வளாகங்களில் அங்கு போரம் போச முடியாது கூடுதல் விலை கொடுத்து வாங்குகிறோம். அது போல 10 ரூபாய் கூட மதிப்பில்லா பாப்கார்ன் தியேட்டர்ல 30. 40. ரூபாய் விற்றால் கூட அச்சப்படாமா வாங்கி சாப்பிடுகிறோம். ஆனா சின்ன சின்ன தெரு வியாபாரிகளிடம் நம்முடைய பேச்சாற்றலை காண்பிடித்து ஜெயிக்கப்பார்க்கிறேம். ஆடம்பரங்களில் எல்லாம் நாம் பேரம் பேசுவதில்லை அத்தியாவசப் பொருட்களுக்கு தான் அதிக கணக்கு பார்க்கிறோம். பெரும் கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களால் ஏமாற்றப்படுகிறோம். ஆனால் சமூகத்தில் நம்முடன் வாழும் சக வியாபர நண்பன் கூடுதலாக 2 ரூபாய் கேட்டால் கொள்ளை அடிக்கிறான் என்று குறைபட்டு கொள்கிறோம்.
நண்பர்களே வயதான பூவிற்கும் அம்மா, தலையில் பாரத்தை தூக்கி அலையும் கீரைக்காரம்மா, தெருவில் சிறு சிறு பொருட்களை விற்கும் தனி மனிதன் இவர்களின் மீதான நம்முடைய பார்வை மாற்றுவோம் இவர்களையும் நம்பி அவர்கள் குடும்பம் வாழ்கிறது. ஒருநாள் அந்தகீரைக்காரம்மாவிடம் கடைசியாக என்ன சினிமா பார்த்திங்க என்று கேட்டேன் அதற்கு அவங்க போ தம்பி சினிமா எல்லாம் பார்த்து பல வருஷம் ஆச்சு அந்த 100 ரூபாய் இருந்த என் பையனுக்கு நோட்டு புக் வாங்கலம் என்று சலித்து கொண்டார்கள். இது தான் அவர்களின் நிலைமை ??
காலையில் தூங்கி கொண்டிருக்கும் நம்மை போல் பல மனிதர்களுக்கு அவர்களின் உண்மையான முகங்கள் தெரிவதில்லை.
எதை நோக்கி ஓடுகிறோம் நாம்?
2 comments:
உண்மை.
எழுத்துகள் மிகச்சிறியதாக இருக்கின்றன.
True, People may think about this...
Post a Comment